اسماعیل بوردشاهیان

نویسنده، مترجم، پژوهشگر

پارسی English

نیار

شفق را با نيايشها

درودی گرم بايد گفت

ز سازم گريه می آيد

قصه  را با اندوه بايد گفت

دو چشمش سخت گريان است

دلش از درد می سوزد

هوا از برف می ميرد

( چراغ )* است او

                           ز زخمی چند می افتد

قصه ام پر گريه است

ساز من غمگين

بخوان باساز من ای دشت

که در شب

                  چراغ از زخم می ميرد .

 به صبح از ناله ی زنها

نيايش بر زبان آمد

خبر دادن بر مردم

                          نيار** تنها به ده آمد

لباسش مندرس

چهره اش پرترس

چشمهای نيلگونش مضطرب

قلبه را تيره کرد

دستهايش را به کوهستان کشود

در دعايش ناله کرد:

                                گريه ام را ياد داريد

                                  قله های سرد خاموش

                                  به جانم درد آورديد

                                  مگر من غصه ام کم بود

                                  ( چراغ ) من بمرد

 

 

          2

 

دلم در گريه است اما

به سازم قصه می گويم

به ديگر قصه ها در شب

به دل اندوه می آرم

 گريه ات را کوه ها

در ياد خواهند داشت

بمن  چشم  دار ای يار

ز قصه شور خواهم ساخت

 چشمهايت را به مردم ده

کودکان آينه می آرند

مردمان در غصه از مرگند

دختران چراغ افروخته می خواهند .

 

 

 3

 قصه اش را به سازم داد

به درد و شور

به ناله چشمها را بست

                        چراغم مرد

 شب به خاموشی گذشت

مردمان آرام خوابيدند

کوه ها افسرده از غم

گرگها در راه غريدند

 باز باران می شود

باز گل از خاک می رويد

باز چشمی برای عشق می گريد

آينه را

             از چشمه ها بايد گرفت

برگها آينه می گردند

دختران آينه می خواهند .

 

 7بهمن 1349    

 اروميه محال سلدوز – دهکده قارنا

اين منظومه در سال 1349 بصورت مستقل چاپ ومنتشرشد. 

   پانزده ساله بودم که اين شعر را سرودم – بياد دارم به سختی می پذیرفتند

که اين شعر سروده يک نوجوان است و چاپ آن با  مشکلاتی همراه بود .

*چراغ  جوان شجاعی بود از دهکده قارنا از محال سلدوز که  هنگام  شب در کوهستان بدست تيره دلان وبه ضرب چندين دشنه  وتبر کشته شد وشايعهکردن که اورا گرگ دريده است

** نيار همان کلمه واسم نگار است که تلفظ محلی آن رعايت شده است

پایان مقاله

نظرات

نام:
شماره تماس :
شماره امنيتي: