به اردشير فريد مجتهدي
منظره هستي
گاوان گرسنه
از عفزار هاي سوخته
باز گشتند
و اسبهاي خسته
جنازه سواران خويش را
در تپه هاي دور
لهيده يافتند
در غريو گيج باد
چه مضطرب مي نمايد
منظر بلند خاك
با صف تابوت هاي سوخته اش
چه غريب است
عبور زنجير از شانه هايت
و چه دير يافته ام خود را
مرا كهنه زخمي ست
به سينه
نهفته آرزوئي ست
كه پريشان و خراب
بر گذرگاه هاي غريب
گامهاي خسته را بجويم
من خسته آزمون ايمانهاي عتيقم
حيرت نشين ويرانه هاي ديروز
كه بر منظرگاه
اميد هاي امروز نشسته ام
با من عشقي ست
كه به لبخندي آباد مي شود
چراغي بيفروز
اي نستوه پائيز
تماي خانه را روشن كن
و ببين
هميشه نا باوران
همدمان
هستيمان بوده اند
12/6/63
مرگ صبح
زنگار خون در كف
داسي شكسته در مشت
مهي غليظ در دشت
زخمي عميق در پشت
آه ديوارهاي خيس اورميا
اندوه خون گرفته پائيز
ديوانه اش بخوانيد
يامست از اندوه
بر چهره مرگ گرفته اش بمالي
اين كه مي ميرد اوست
بانوي پاك صبح
طاقت از خورشيد گرفته است
خوناب به چهره نشانده
در غريو گيج باد و
مه و اشك
پله
پله
بر مي آيد
با انبوه زخمهاي و سنگ
صبح را مي خواهد
آتش سرد پائيز را
ديوارهاي بلند
با رديف درختاني خشك
باراني سرد با قطره هاي اشك در جوش
آه اندوه بزرگ مرگ
در صبح تنهائي
سنگهاي تيز چخماق ي
دستهاي سترگ ناداني
نگاهش كنيد
اينكه مي ميرد اوست
نغمه خوان خورشيد
قاصد صبح
گريه از دريا ربوده است
لبخند از مرگ
دلبان زخميش بجوئيد
عاشقش بگوئيد
آئينه ها
به صبح
غمگينند
و ديوارها
از عبوسي خويش
در شگفت
تني مي ميرد
تني به پاكي
در مرگ م نالد
آه خانه هاي غمگين اورميا
گوچه هاي مه آلودش
كدام كس
رخانش را نديده است
اين كه مرده است
اوست
بانوي پاك صبح
سرود خوان
آوازهاي غمگين
مهميز در آتش سرخ كنيد
اسب بر دشت
ديوانه سازيد
آوازهاي ديگر خوانيد
اين كه مرده است
اوست
مريم صبح
شبنم از رخساره اش بجوئيد
اروميه
16/7/64
سرخي در عاشقانه
بگذار
از اين گونه چرك بر رخساره زمين نهند
چه خواهد شد ؟
ماه عاشق كه نخواهد مرد
در سرزمين مان
بگذار زمين
از اين گونه اسير ماند
در ياس بلند ايمان
چه خواهد شد ؟
آتش كه نخواهد مرد
در تشچال خانه مان
بگذار عاشقان را بر انگيزيم
تا رخساره بر افروزد
سپيده دمان
به هنگام عبور آشفتگان
فرزانه اي روشنائي را معني خواهد كرد
در ارغوان سينه ياران خويش
تا عشق
معني سرخي يابد
آي بالا بلند شيدا
بنگر ((بودن)) را
كه معني ((گندم)) يافته است
در طاقت بزرگ هستي
كه هنگامه هنگامه ي دروغ است
و نبض بودن در مفهوم ريا مي كوبد
و دروسعت احساس عشق
آه برادر من
از معناي ((بودن)) در گذر
اكنون عشق
در غمگيني خانه اندوه تو
رنگ خون يافته است و هيات دشنه ئ بلند
كه بر قلب خويش مي زني
از وحشت ريا
اگر اين چرك بر رخساره ي زمين بماند
غمنامه سفر
سفر نام غريب درد بود
هنگامه شگفتي
كه از عرصه خاك زمين مي گذشت
تبعيد و شرم و زخم
در انتهاي خاك پوك بيهوده ديگر
غربت چه داغ و سنگين و پر ملال بود
تاريكي بلند شب
در باغ خشك بي درخت
غريو عله بلند آتش
با سرود توفان باد
آنجا خانه من است
خسته و خراب
در دود و آتش و خون
آه چه دير شناختمت اي خاك
اي اسير پير
چه دير شناختمت
در كوچه هاي خلوت و خاموشت
اينك تنها صداي زنجير است
و هيبت تفنگ
زنجيريان در صبح
خاموش و تن خونين
بسوي مرگ مي روند
و صبح را بوسه با سرود و درد مي زنند
دختران پدرم
پسران مادرم
گلويتان چه خونين است
چه دير شناخته ام
و آفتاب چه حكايت از سفر دارد
زوزه گرگ گرسنه در شب
پاهاي خسته
درمه و ترس
سفر چه غمگين و پر درد بود
حكايت شب است
چراغي بيفروز
فرزانه زمينم
مرا عقيق و سبزه و آينه
توشه راه نيست
و عشق
خاطريست
كه در آشوبش كشته ام
و به بيچارگان سپرده ام
مرا شمشير شكسته از زنگ
بگو گاو گرسنه بنالد
و ماه در تنهائيش بميرد
و صنوبر ها و بادها
دم فراز كنند
كسي كه نمي آيد
و با غربت زدگان نام كسي نيست
سفر درد در تن
و شكفتن هر زخم با خون
غربت چه سنگين و پر ملال بود
بوسه بر آستانه صبح بزن
كه زمين نام غريبي ست
باغ خشك بي درختي ست
كه باد در عرصه تاريكش
مي توفد
و شغال گرسنه
كه لخته هاي خون را
ليسه مي كشد
خطابه صبح
به قند آبي معطر
زهر
در تنگي بلورين ريخته اند
كه بر كامتان ريزند
چگونه ايد ؟
خفتگان خسته تن جهان
شمشير بر گرده اتان نهاده اند
كه سر به عتاب
بر نگردانيد
از ديوار به ديوار
هر خانه
غاصبانند با دشنه و تفنگ
مشتي خمار ساور بدست
در كوچه ها آواز مي خوانند :
((زلفان بريده بايد))
((تن ها به خون نشسته خواهد ))
كجائيد؟
سينه سرخان جهان
چهره ها به زردابه اندوه كشاندهاند
تن ها به ردائي كهنه پنهان نموده اند
از دست به دست
از يار به يار
فاصله ها نهاده اند
در رنج غربتي خويش
درداغربتي بزرگ آفريده اند
چشم بگشائيد
در عرصه اي پر فريب
ابليسان
با كاسه هاي خون
به شادي نشسته اند
هر سو آتشي است
دستي بريده است
تني به خون نشسته ايست
بانگ بر آوريد
خدا را
صبح نشيتان جهان
بگوئيد در كدام ساعت صبح فردا
تن در كدام آبگير خواهيد شست
شمشير در كدام آتشخانه سرخ خواهيد كرد
دست در دست كدام دوست خواهيد نهاد
سينه در كدام ميدان سرخ خواهيد كرد
اينك كه در عرصه خاك پر خون زمين
بفرياد و فغان آمده ايد.
زخم خاطره
افسوس عشق زخم كهنه ايست
كه در كهنگي به خون مي نشيند
خاطره ايست درد آلود
كه ذهن را در تنهائي مي كاود
آه تنها ترين دوست تنهائي
خاطره ها ي تلخ شيدائي
من آن عقاب بلند پرواز دوستيم
كه بر قله سرد زمستان زندگي
شكسته مانده ام
من چله نشين كلبه خموش تنهائيم
سرود خوان اميد هاي ديروز
كه به ويرانه هاي امروز
دشنام سپرده مانده ام
دراين بلند
در اين اوج
آيا چشم يكي پرنده
با ابر هم سفر
سراغ ويراني را خواهد گرفت
خواهد خزيد بسوي باد
روزي سراغ مرا خواهد گرفت
از كوه
خواهد فكند ناله بر ابر
تا آنكه به پرواز –
بشكند اوج
و فرو ريزد به منقار
خار و خس –
كلبه خشك تنهائي مرا
من با ابر و باد يگانه ام
درمن هزار قطره نگريسته مانده است
در من هزار آه نتوفيده
در من يكي كوه است
كوه برفي خموش
كه به غرش باد هاي سرد
ملتمس نشسته است
با من حسرت شكفتن يكي حرف است
تيغ تيزكي دشنه
درد نا هنگام يكي زخم
زخم كهنه و چركيني –
كه به خون نشسته است
خاطره اي درد آلود
كه ذهن را به درد مي كشد
22/12/64
در آب صبح فردا
خيزا به از خون است
در كوچه
نه آمدني
نه رفتني
نه صداي بودني
نه مجال شكفتني
آتش در سينه
درد در تن
اندوه به خانه مي برم
كه از عشق بخوانم
مرا مردمان
خوانده اند حكايتي
كه در صبح
سرود خوان صبح شوم
مرا چراغي دهيد
شالي سرخ
بر آب نهيد
و آبي به صبح بحوئيد
كه مريم عشق را
در سپيدش جسته است
و رهائي را
در ستيز
ديدار ماه و ستاره در روز
فاجعه ايست
و سه گاوان شب
در جوي آفتاب
آنقدر خوانده اند از مرگ
كه نيمي مرده
نيمي زنده
لخته هاي خون را در مه
ليسه مي كشند
من ديده ام
مرگ را در يافته اند
آه اي سپيدي صبح
در خلوت كوچه
ابريشم بلند باد
در تن دريا
كدام بنفشه ترا
به آبي شگفتن خوانده است
كه مرا اينگونه
به فرياد مي بري
زينسان كه در اين نهر بزرگ فردا
خورشيد تن مي شويد
آه آبي بزرگ صبح
چگونه بخوانم ترا
25/5/63
پاييز من
چو برگهاي زرد خزان
كه مي روند
زرد و شكسته و خراب
در باد سرد صبح
من نيز مي روم
شكسته و ملول
بسوي هيچ
بسوي مرگ و نيستي
پنهان نمي كنم
در ياس بلند هستي ام
در روياي فشرده تنها
هميشه ي
مردي نا شناخته
نعره مي كشد از درد سكوت
قومي شكسته و خراب
كوچ ميكنند بسوي دور
اسبي رميده و خسته
شيهه مي كشد بسوي ماه
زني گيسو سفيد
ويلان زار ميزند بر ويرانه ها
آه سپيده كجاست
در كدام سوي افق دور
سحر دميده است
خورشيد كجاست
لبخند كي خواهد شكفت
در لبان فسرده مردم
اميد كجاست
دست در دست
شانه به شانه
گرد هم آئيد
اين شكسته خراب را
مرهم از لبخند بسازيد
كه مرگ ديريست
خيمه نهاده بر عشق درون
پنهان نمي كنم
گور من كجاست
من آنجا خواهم مرد
آنجا
كنار درخت
پاي آن كوه
يا آنجا
كنار آن دريا
آن بندر گاه ويران و خموش
يا آنجا
كنار آن خيمه
كه بالا بلند
حسرت نشين قوم
هر شب گريه مي سپارد
به ياد دوست
گور من آنجاست
من آنجا خواهم مرد
آنجا كه اسب خسته ام
زخم مي خورد از وفاي دوست
آه اي يار
هميشه حسرت دلم
از ياد تو بود
پنهان نمي كنم
چو برگهاي زرد خزان
كه مي روند
زرد و شكسته و خراب
در باد سرد صبح
من نيز مي روم
شكسته و ملول
بسوي هيچ
بسوي مرگ و
نيستي
2/2/68
نظرات